Exloo
Het is zaterdagavond. Koos vraagt in onze app-groep wie er zondagochtend een rondje mee wil doen. Start 9:00, Land van Bartje, route Exloo.
Het was al even door m’n hoofd gegaan om zondag een stukje te gaan mtb’en. Vooral om te kijken hoeveel schade, de nog maar net overwonnen Corona, mijn conditie had aangebracht.
Erwin gaat ook. Die wijst me er op dat de 36km ook in te korten is op meerdere punten. Dat trekt me over de drempel. Ik ga mee.
De volgende ochtend spullen gepakt, fiets opgeladen, ontbijt en koffie mee. Het is behoorlijk koud. Ik zoek nog een tijdje naar een buff. Alles bij langs geweest, niet gevonden, dan maar zonder. Het was inmiddels hoog tijd om te gaan.
Eenmaal aangekomen, zijn we allemaal snel klaar om te fietsen.
De kou waar ik me tegen wilde kleden, voelde ik vooral door mijn dunne handschoenen heen. De rest was na enkele minuten al lekker aan het opwarmen.
Enigszins angstig voor het antwoord, vraag ik hoeveel km we al hebben gereden. Ruim 9km. Oef. Dat gaat zwaar worden. Na nog zo’n afstand, krijg ik de illusie dat het misschien toch wel te doen is.
Zodra de 25km is gepasseerd begint die bubbel te barsten. Ik krijg het steeds zwaarder. De kilometers verstrijken steeds langzamer, uit de benen komt steeds minder kracht. En op een gegeven moment beginnen ze ook echt pijn te doen.
Opgeven is geen optie meer. Ik ga dieper dan ik in jaren ben gegaan. De heren slepen me er doorheen. Erwin is me af en toe zelfs aan het duwen in de laatste kilometers. Mijn trots laten vliegen, want die hand op m’n rug was op dat moment hemels.
Bij de auto’s aangekomen was zelfs afstappen al een hele opgave. Vanwege volle agenda’s, slaan we koffie en gebak over. Wel heeft Koos, lekkere chocolademelk meegenomen. Ondertussen omkleden en nog even napraten. Daarna gaat ieder op eigen gelegenheid weer richting huis. Alwaar ik nog steeds kapot ben. Moe, maar voldaan. En geen moment spijt.
Beter nog, ik was blij dat ik ben mee gegaan. En nog blijer hoe mijn teamgenoten me er door heen hebben geholpen.
Mo Mulder.
