Winterberg
We zijn alweer twee weken terug. Maar wat hebben we genoten.
Michael had het idee geopperd om, net als vorig jaar, met wat lui van de kardingebult een weekend Winterberg te pakken.
Het werd in de groep gegooid en er was genoeg animo. Al met al 12 mensen. Variërend in de leeftijd van 10 tot en met 52 jaar. Waarvan slechts 1 vrouwelijke rijder.
8 man zijn vertrokken op vrijdagavond. Ik had Michael en Samuel (een jongen uit Hong Kong die ik nog nooit eerder had ontmoet) mee in de auto en de kleine 4 uren rijden, vlogen voorbij. We zijn met z’n achten in de jeugdherberg gaan slapen. Wat boven verwachting goed vertoeven was. Ik sliep in de oude-mannen-kamer met Michael (42) en Hans (52). (Slaapzalen waren maximaal 4 personen.)
De volgende ochtend vroeg vertrokken de laatste 4 vanuit Groningen en eer zij er waren hadden wij al wat runs gedaan.
Helaas knapte m’n derailleur kabel al vrij snel die ochtend. En in de veronderstelling dat ie nog wel weer was aan te koppelen, rolde ik naar de parkeerplaats. Aldaar de laatste rijders aankwamen (nog in Frank’s bus) en me omhoog konden slepen (naar mijn busje).
De kabel kwam wat centimeters te kort. Dus het schroefje op het derailleur zo ver mogelijk ingedraaid, zodat ie in het 1-na-zwaarste verzet bleef staan (alle beetjes helpen).
De jongens mee genomen naar de rest en we hebben geen trail onbereden gelaten. In de middag zijn we een beetje opgesplitst. Filip was de enige die alle roadgaps heeft bedwongen en een aantal van ons in twijfel heeft gelaten. Hans had nog een super dappere poging gedaan op een roadgap in de jumpline. Maar na een zware case (de landing niet halen), gelukkig zich overeind wetende te houden en naast het parcours uitrollende, gaf de rest de moed op, om het ook te proberen.
De Slopestyle bleek een uitstekende plek, voor velen onder ons, om flink wat airmiles te sparen. Hier zat ook een heel makkelijk stuk in, dat ik wel wilde verkennen/voordoen voor een wat minder geoefende rijder. Het bleek alleen zo makkelijk te zijn, dat ik bij de eerste sprong zo’n 3 meter na de landing pas neer kwam. Dat was zeer akelig, gezien je 3,5 meter hoog in de lucht hangt. Een combinatie van fiets en lichaam wisten de klap net genoeg op te vangen om de gedachten van een kijker niet waar te maken: “I thought you were going to die!” Ik heb in de lucht even hetzelfde gedacht, maar wist de boel in de hand te houden. Een tweede poging met flink afremmen, resulteerde in het staartje pakken van de tweede landing. En toen maar gestopt, omdat ie simpelweg door zijn eenvoud te eng was.
De BlackLine was wat minder vergevingsgezind en gaf me een black line op m’n heup. Door een klein stuurfoutje, een klein valletje en een wortel die precies een stukje zonder protectie wist te vinden. Op Hans na, is iedereen wel gevallen. Hetzij hard, hetzij zacht. Gelukkig konden we het allemaal nog nagenoeg even fit of fitter navertellen.
Rond 17:00 weer samen gekomen. Nog een laatste gezamenlijke run gedaan en die afgesloten met een biertje op het terras.
Vervolgens douchen en omkleden en met zijn twaalven wezen eten bij de ‘Big Mountain’. Alwaar onze zaterdagochtend-vertrekkers gingen slapen.
De volgende dag de tassen weer in de bus. Uitgecheckt. En nog volledig gebruik gemaakt van onze ochtend-liftpas (9:30-13:30). Lang zat, want de inspanning van de dag ervoor had er behoorlijk in gehakt. Samuel had een dagpas en besloot met Frank mee terugbrengen rijden. Zij zijn ongeveer 2 uur later vertrokken. Langer konden ze het niet volhouden.
Michael en ik waren zo lekker op tijd terug om met onze gezinnetjes nog te barbecueën.
Ik ga hopelijk komende maand nog weer terug om Noah Jazz te kunnen laten genieten. Die mocht niet van mij mee, papa wilde zelf voluit kunnen gaan. Maar ik weet nu al dat ik een trotse lach van oor tot oor zal hebben, om hem te zien genieten daar.
Het lijkt me ook heerlijk om met de rest van ATP team eens heen te gaan voor een dagje Bikepark, maar ook zeker een dag XC trails pakken in de mooie omgeving.
Mo
